byłam szczęśliwa

Coś krótkiego, bo muszę wrócić do rytmu.
Coś, co sprawi, że rozgonię myśli.
Coś, co nigdy nie miało się pojawić. ♥

Kocham Cię za wszystko, co mi dałeś

Za czułe pocałunki, za bolesne słowa

Lecz przez to nie umiem znów zacząć od nowa

Spojrzałam w twoje oczy starając się uspokoić bijące w oszalałym rytmie serce. Nie chciałam płakać, jednak, gdy uśmiechnąłeś się do mnie rozpłakałam się, ze spokoju. Wreszcie wszystko było na swoim miejscu. Gdy poczułam pod zdobionym materiałem stuły twoją ciepłą dłoń ściskającą moją wszystkie wątpliwości i problemy zniknęły. Moje ciało momentalnie się rozluźniło chłonąć twoje ciepło niczym swoisty lek na całe zło. Patrzyłam w twoje zaszklone łzami oczy jak na najpiękniejszą rzecz na świecie. Wszystko było idealnie.

Nigdy nie wierzyłam, że kościelnie dzwony wybiją dla mnie. W czasach nastoletniego buntu przestałam wierzyć w ‘miłość’. W to, że celem naszego życia jest znalezienie tej drugiej połówki jabłka. Wierzyłam w siebie, znałam swoją wartość i nie chciałam niczego na siłę. Gdyby wtedy ktoś mi powiedział, że będę stała przed ołtarzem z mężczyzną mojego życia, wyśmiałabym go. To było nierealne jak samo jak śnieg w lipcu.

Jednak na jednej z imprez pojawiłeś się Ty z tym nieśmiałym uśmiechem pokonujący zapełnione ludźmi mieszkanie. Wystarczyło jedno twoje spojrzenie, aby odpłynęła, a moje nogi stały się jak z waty. Może to głupie, ale zakochałam się w Tobie od pierwszego wejrzenia, bo z perspektywy czasu wiem, że zawsze się tak zakochujemy. Tylko wtedy usilnie staramy nie dopuścić do siebie tego faktu, którego i tak nie mamy już prawa i możliwości zmienić. Zakochałam się w twoich zamglonych od alkoholu oczach. W twoich ustach całujących mnie delikatnie jakbyś bał się, że ucieknę. Ale mi było naprawdę dobrze w twoich silnych ramionach. Zakochałam się, bez pamięci. A ty tak prosto i normalnie nauczyłeś, co to MIŁOŚĆ. Miłość przez duże M, bo taka właśnie jest pomiędzy nami.

Posłałeś mi czułe spojrzenia, a ja znowu poczułam pieczenie na policzkach. Przymknęłam oczy i wsłuchałam się w słowa pieśni, którą śpiewał ktoś przy organach. Wierzyłam, że to ty jesteś moją drugą, lepszą połową, której miałam szukać. Usłyszałam twoje syknięcie w stronę siedzącego w pierwszej ławce Zbigniewa. Wiedziałam, że zapamiętam tę chwilę do końca życia. Wyrwany z zamyślenia świadek z przepraszającym uśmiechem podsunął ci kremową poduszeczkę z dwiema iskrzącymi się złotem obrączkami.

- Ja, Michał biorę Ciebie Saro za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci – twój głos odbijał się echem w mojej głowie powodując przyjemne ciepło rozlewające się po całym cieple. Twój zachrypnięty z emocji głos był dla mnie czymś zbawiennym. - Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

Uśmiechnęłam się do ciebie delikatnie, gdy zakładałeś na mój serdeczny palec złoty krążek, który miał być deklaracją miłości, którą złączyła nas raz na całe życie. Kawałek metalu, który sprawił, że nie mogłam złapać oddechu, a na twoją koszulę ściekały pojedyncze łzy.

- Ja, Sara biorę Ciebie Michale za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.- z trudem udało mi się wypowiedzieć całą przysięgę, ale byłam szczęśliwa.

Poczułam twoje ciepłe wargi na swoich i świat przestał istnieć. Byliśmy tylko ‘my’ i nasza miłość, która miała być najlepszą rzeczą, jaką nas w życiu spotkało. Płakałam mocząc twój ciemny garnitur, ale byłam szczęśliwa. Czułam się upita szczęściem, które straciłam na własne życzenie.